O wow, nie spodziewałam się tego wszystkiego co nastąpiło w ciągu tego tygodnia, ale i wcześniej. Jednak ten tydzień dotknął mnie osobiście. Mnóstwo komentarzy na Youtube, prywatne wiadomości na Instagramie i mnóstwo rozmów w żywe oczy na temat tego gdzie jest granica wolności, gdzie kończy się Boża Miłość (aż głupio było to napisać) i czy w ogóle warto było przyznawać się publicznie do bycia katolikiem?

Na początku pomyślałam, że nagram film. Tyle, że ja przed kamerą ZAWSZE jestem zadowolona, a ta treść kuje mnie w serce. Zdecydowałam więc, że najwłaściwszą formą będzie tekst pisany. Nie krzyczący, nie śmiejący. Cichutki. Jedynie dla tych, który będą chcieli poświęcić czas jedynie moim słowom. Nie robiąc nic dodatkowego w tym czasie.

Ten tydzień to mnóstwo przemyśleń. Zwątpień? I przede wszystkim wspaniałych rozmów na ważne tematy jakimi jest Bóg, Wolność, Wiara, Kościół, Szczęście i Sztuka.

Jeżeli mogę za coś podziękować Abramović to jest to przede wszystkim ten tydzień rozważań. Prawdziwym absurdem jest również dziękowanie jej za kolejny krok w bliższej relacji z Bogiem, ale cóż- nie ma co ukrywać. Ten tydzień dał mi kolejne dwa kroki w relacji z moim Tatą. Dziwne? Przyzwyczaiłam się już, że Boży Plan jest absolutnie zaskakujący, a samego Boga można odkrywać we wszystkim.

Przestałam bać się zła

Bo to jest właśnie ta moja WOLNOŚĆ. Pozwolenie sobie na niebanie się zła. Przez lata obawiałam się tylko tego, że zło zwycięży, że szatan mnie w końcu skusi, że będę w jego jakiejś żałosnej niewoli. Jakiś czas temu jednak (o litości, jak późno!) w moim sercu pojawił się spokój. Jezus po prostu powiedział mi (poprzez ludzi, Pismo, Mszę, itp.), że to On jest największy! Nikt się Mu nie równa! To on jest BOGIEM! I nigdy, przenigdy zło nie wygra z dobrem. To nie jest kolejna historia z bajki, gdzie zło walczy z dobrem. W prawdziwym życiu dobro wygrało już na początku. Dobro to moja wolność. Bóg to moja wolność.

Nie boję się Mariny Abramović. Nie boję się jej twórczości (którą znam, bo wiem, że nie znam wszystkiego). Nie boję się POZNAWAĆ. Nie boję się ludzi. Nie boję się łez wzruszenia, które miałam, gdy weszła na scenę. Nie boję się tego. Cieszę się tym.

Otaczam się dobrem

Przyznaję bez bicia- nie znam całej twórczości Abramović. Jednak to co znałam nigdy nie pozwoliło mi nawet myśleć, że może to być złe. Cała twórczość w partnerstwie Ulaya wzbudzała w moim sercu wszelkiego rodzaju emocje: od niezrozumienia, poprzez zaciekawienie, często kończąc również na wzruszeniu. Najbardziej znany mi performance artystki w MOMA, gdzie siedziała na przeciwko jednej osoby i patrzyła jej w oczy, to dla mnie jedynie dobro. Nawet Rytm 0 wyzwala we mnie mnóstwo emocji.

I nie byłam zdziwiona, gdy dowiedziałam się jak wiele nie wiem o twórczości tej artystki. Nigdy nie powiedziałam nawet samej sobie, że wiem o niej chociaż połowę. Lubiłam to co znałam. Szczerze przyznam, że BARDZO LUBIŁAM.

Co dało mi zmierzenie się ze swoją niewiedzą? SZCZĘŚCIE! Na razie chciałam pobyć z „dobrą Mariną”- tą którą znam od lat, tą która dawała mi jedynie dobre/ pożądane emocje. Później, a właściwie w tym samym czasie, potrzebowałam pobyć z Bogiem w rozmowie na ten temat- z ludźmi również. Dostałam prostą odpowiedź: otaczasz się DOBREM, więc i Dobro zauważasz.

Nie pobiegłam nadrabiać zaległości. Nie poszłam czytać wszystkich możliwych artykułów na temat domniemanego szatana w Marinie. Postanowiłam na razie skupić się jedynie na dobru w jej sztuce. A jest go od groma!

Pewnie, nie jestem ignorantem. W rozmowie z Bogiem/ ludźmi pojawiały się we mnie pytania, na które chciałam znać odpowiedź. Poznałam je. Poznałam zdanie samej artystki na temat swojego satanizmu, którego nie ma. Jeśli tak mówi ja jej ufam, lubię wiadomości z pierwszej ręki. Przeczytałam również szybką „teczkę twórczości”, w której (na ten moment) nie znalazłam wiele złego. Pewnie, są rzeczy, których nigdy bym sama nie zrobiła, ba! na które nawet nie chciałabym patrzeć. I tak, dojdę jeszcze do momentu, w którym będę mogła Wam mówić na wyrywki o jej twórczości. Jednak na razie chcę się zająć dobrem.

Nie pasjonuje mnie zło

Wybieram co lubię, jak każdy. W swoim życiu wybieram mądrze, tak mi się przynajmniej wydaje. Nie, nie jestem w tym młodziutka, infantylna, ani głupiutka jak to wiele „miłośników Kościoła” podkreślało. Ja po prostu nie karmię się złem, nie zwracam na nie uwagi, gdy nie muszę. Nie zrozumcie mnie źle, chodzi mi o zło, którego nie ma wokół mnie. Do zła w twórczości Mariny Abramović (o ile na prawdę istnieje) musiałabym się jednak przygotować. Pytanie zasadnicze: po co?

Ludzie w komentarzach rzucali mi artykułami, analizą twórczości artystki i wieloma, wieloma źródłami, które powstały…. podczas wielkiego BUM tworzonych przez ludzi, którzy poznali artystkę w czasie jednego posiedzenia przed komputerem. Nie tak odczytuje się sztukę. Nie tak charakteryzuje się człowieka. Nie tak odbiera się pięćdziesięcioletnie wkładanie serca artysty w twórczość.

Gdybym poznała Marinę po artykułach, które pojawiły się w marcu na polskich stronach- nie polubiłabym jej, trzymałabym się od niej z daleka. AH, JAK DOBRZE, ŻE POZNAŁAM JĄ WCZEŚNIEJ! Jak dobrze, że miałam WOLNOŚĆ w swoich emocjach. Jak dobrze, że moje serce mogło poczuć, odnaleźć, zaznajomić się, polubić, pokochać, odkryć. Samo.

Nikt i nic nigdy nie będzie dla mnie wspanialsze niż Jezus Chrystus

Zachwycam się naprawdę ogromem rzeczy. Potrafię zachwycić się bukietem kwiatów, który Piotr sam skomponuje mi latem, potrafię popłakać się przy piosence, zachłysnąć się zachwytem przy filmie, mówić w pełnej miłości o książce, podziwiać człowieka. Zawsze tak było. Od zawsze prywatnie i od pierwszego odcinka na moim kanale na Youtube. Zaskakujące, że nagle oberwało mi się, że… w Abramović zakochana jestem bardziej niż w Bogu.

WTF?! Co ma Abramović do wielkiego, niesamowitego, jedynego Boga, który ukochał mnie i postanowił być moim Tatą?! Jak w ogóle można porównywać kogoś kogo raz widziałam na scenie, o kim nie myślę na co dzień, kto zachwyci mnie swoją pracą, do której przygotowuje się miesiącami. Jak to może w ogóle w czyjejś głowie iść w parze, albo jeszcze gorzej- przewyższać jedno drugiego, na drugim miejscu zostawiając Boga?! JAK?! Zaskakujące…

Są oskarżenia na które nie ma odpowiedzi. Są tak absurdalne, że nie ma sensu nawet o nich myśleć. Są też takie jak ten, gdzie ktoś zarzucił mi, że Abramović zachwycam się bardziej niż Bogiem…. gdzie nawet nie zabolało 😉 Absolutne absurdy nie bolą.

TAK TAK NIE NIE

Ileż było wiadomości odnośnie tego, że Jezus jednoznacznie mówił TAK albo NIE. Ah, trochę zajęło mi czasu żeby sobie to wszystko poukładać w głowie. Trochę, czyli kilka minut, kilka późniejszych rozmów. Bo wiecie… Jezus był KONKRETNY! Nie odpowiadał „chyba”, co w moim sercu nie oznacza, że kiedykolwiek kogokolwiek skreślił, bo bez „chyba” jedynie z TAK lub NIE jest MIŁOŚĆ. Ile osądzania było w komentarzach, ile wielkich słów nawoływania do bycia na tak albo na nie…

Bardzo cenne było odkrycie dla mnie braku słowa „chyba” w słowniku Jezusa. On wiedział. Jest BOGIEM. On wie. Namawia nas do szukania dobra, nie decydowania się na zło. Tyle, że nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek powiedział, ze to człowiek jest zły. Że to człowiekowi mówi NIE.

Jezus jest Miłością. Jezus kocha nas wszystkich tak samo. Jezus to ten gość, który chodził w sandałach i obrywało mu się na okrągło za przebywanie z grzesznikami, kojarzycie? 😉

Nie byłam Jezusem na wystawie, wiadomo. Nie poszłam nawracać. Poszłam docenić CZŁOWIEKA za to co zrobił z moim sercem przez swoją DOBRĄ twórczość. Bo w sobie samej już dawno powiedziałam TAK na dobro i NIE na zło. Nie szukam go w sztuce, nie potrzebuję go w tej sferze. Szukam dobra, dobrych emocji (co nie oznacza, że są zawsze pozytywne).

Jezus zna moje serce

Po filmie o roku bez zakupów spadła na mnie fala komentarzy, że jaki tam rok, przecież nie nakupowałam w grudniu konserw, żeby przeżyć rok bez żadnych zakupów. Po filmie o moim tygodniu jedzenia spadły informacje, że jem bardzo malutko… pewnie dlatego, że chcę być jeszcze bardziej eko (co?!^^) i tak mogłabym wymieniać przy każdym filmie. W tym z Torunia poruszyła mnie jednak tragiczna brutalność „ludzi Kościoła”, gdzie dostawałam informacje, że moje serce nie jest blisko Boga, że „ta głupiutka, młodziutka osóbka (czyt. podobno ja) nie wierzy w Boga”. Czy to bolało? PEWNIE! Czy to powodowało, że się bałam o swoją wiarę? I TO JAK!

Trwało to jednak zaledwie kilka chwil. Tylko tyle ile potrzebowałam do rozmowy z Bogiem w moim własnym, osobistym sercu. Już po kilku minutach po takim komentarzu i chwili dla siebie wiedziałam swoje. Jezus zna moje serce. Jezus wie co myślę. Jezus chce żebym była szczera sama z sobą.

Bóg jest wielki, niepojęty i totalnie nieodgadniony

Cóż to za wielki Bóg, którego tak mało znamy. I cóż to za niesamowity Tata, który wysłuchuje nas każdego dnia i każdego dnia pomaga nam w walce o bycie świętym. Ja takiego Tatę akceptuję, takiego Tatę kocham, z takim Tatą chcę być do końca! Dlatego choć odczuwam ogromny dyskomfort, w przyznaniu się do bycia katolikiem na Youtube, to jednak nie myślę nawet o tym, że mogłoby być inaczej. Tak jak nie ukrywam miłości do Piotra, tak i nie mam zamiaru ukrywać miłości i oddania do Boga! Jednak tak jak nikt nie rozlicza mnie z relacji z Piotrem tak również życzyłabym sobie nie rozliczania mnie z relacji z Bogiem. U mnie wszystko pod kontrolą.

Bo sztuka i dobry kontakt z Bogiem jest całkowicie łatwy do pogodzenia. Wystarczy być w Miłości z Tatą, a w tak Dobrym Ojcu trudno się nie zakochać. Serio ;))

W swojej wolności również pozwalam sobie na usuwanie komentarzy przy tym poście. Te które choćby pierwszy słowem mnie zirytują- odsuwam od siebie, bo odsuwam od siebie zło. Do tego właśnie namawiali mnie widzowie i czytelnicy Ciut Więcej, Ci wartościowi. Ci na których mi zależy. Tak więc jeśli chcesz napisać jak bardzo pobłądziłam- daruj sobie 😉 Właśnie zbieram się do Kościoła przepełniona szczęściem spotkania go w Eucharystii. Pozdrawiam cieplutko wszystkich tych, którzy zrozumieli i tych, którzy myślą inaczej, ale szanują moje serce :*

A tak w ogóle to dzięki Marinie nauczyłam się jeszcze wielu rzeczy przez ten tydzień. W relacji z Bogiem, z ludźmi, z sobą. No. Ale zostawię to już dla siebie 🙂